Þær eru víst að leita að næringarefnum fyrir eggin sín, moskítóflugurnar. Þær bíta mig til að geta fjölgað sér. Eitt andartak fæ ég smá samúð með þeim, en hún víkur fyrir þörfinni til að passa afkvæmin mín. Þá er ég alveg tilbúin að drepa, það er að segja flugur.
Í Tælandi er talsvert afslappaðra viðhorf til ýmissa öryggismála sem varða börn. Bílstólar og bílbelti eru nú lagaleg skylda, en henni er sjaldnast framfylgt og þeir dæsa bílstjórarnir þegar við hömumst í bílbeltunum til að festa börnin og okkur. Þeir verða enn meira undrandi þegar ég heimta að setja ungbarnið fram í því þar sé þriggja punkta belti til að festa bílstólinn. Framsætið ætti í mesta lagi að vera fyrir pabbann. Barnið hatar ekkert meira en bílferðir og gólar af lífs og sálarkröftum alla leiðina. Hvers konar móðir lætur barnið orga fram í hjá ókunnugum frekar en að hafa það í fanginu þar sem það róast? Þetta er flókin jafnvægislist og oft erum við hikandi og óviss. Við tilheyrum enda menningu sem álítur lífið svo dýrmætt að það má nánast sleppa því að lifa því til að vernda það. Jafnvel halda því gangandi löngu eftir að það hættir að geta talist líf. Þetta skilja margir Tælendingar illa.
Fegurðin á Phi Phi eyjum
Náttúran í Krabi-héraðinu í suðri er jafn stórbrotin og hún var þegar ég átti síðast leið um þetta svæði fyrir tuttugu árum. Litríkar og skógi vaxnar eyjar skjótast upp úr hafinu sem er töfrandi blátt. Kóralrifin hafa þó látið á sjá, þau eru grátt leikin af loftslagsbreytingum, mengun, ofveiði og öðrum ágangi mannanna. Hér, á þessu svæði, lærði ég að ferðast ein. Það var eiginlega ákvörðun sem tók sig sjálf. Ég hafði stokkið á það tækifæri að fara í æfingakennslu til Tælands þegar ég var við kennaranám í Danmörku. Með í för voru tveir danskir samnemendur mínir. Eftir viku í norðri og þrjár vikur við kennslu samdi okkur svo illa að það hefði verið til að æra óstöðugan að ferðast saman í tvær vikur til viðbótar. Svo ég kvaddi og tók næturrútu suður til Ao Nang. Þaðan tók ég bát til Phi Phi-eyja sem þá voru enn frekar fáfarnar þrátt fyrir vaxandi vinsældir eftir að hafa verið upptökustaður Hollywood-kvikmyndarinnar The Beach. Og hingað er ég aftur komin.
„Leonardo DiCaprio er bróðir minn,“ segir tælenskur fararstjórinn og bendir okkur á Maya Bay þar sem myndin var filmuð. „Hann er DiCaprio, ég er DiCappuccino“. Svo hlær hann svo smitandi að eigin kímni að það er ekki annað hægt en að flissa með. Bátsferðin er kannski óþarflega glannaleg fyrir flandur með tvö lítil börn. Það gefur talsvert á bátinn og stundum ganga gusurnar yfir okkur. Ungbarnið lætur sér fátt um finnast, hlær að „rigningunni“ og nýtur þess að veltast um í fanginu á mömmu og pabba. Sú eldri er ekki eins ánægð, finnst veran í bátnum óþarflega löng og nær á einhvern óskiljanlegan hátt að finnast kalt. Við foreldrarnir og amma og afi erum þó í skýjunum. Við stökkvum af bátnum, snorklum meðal litríkra fiska og röðum í okkur ferskum ávöxtum.
Sítengingin og samvera
Frá Krabi-héraði liggur leiðin til Koh Samui-eyjunnar sem er austan megin við suðurhluta landsins og liggur í Taílandsflóa. Í ferjunni sit ég við hlið konu um tvítugt sem er ein á ferð. Hún horfir á mig og sér eflaust fullorðna konu með stórfjölskyldu í eftirdragi. Ég horfi á hana og ég sé mig. Nema að hún er með snjallsíma þar sem ég var með nokkuð stóra myndavél, ipod sem rúmaði átján lög, þvælda ferðahandbók og Nokia 5110 sem var alltaf slökkt á því það var svo dýrt að nota hann. Alla leiðina á hún í myndsímtali þar sem markmiðið virðist ekki endilega vera að skiptast á upplýsingum heldur bara að vera saman í símanum. Af og til heyrist smá tal eða fliss. Ég hugsa hvað þetta símtæki hefði einfaldað margt, en líka kannski tekið frá mér ákveðna þætti sem gerðu ferðalögin einstök. Ég hreinlega neyddist til að eyða tíma með sjálfri mér. Ef ég vildi félagsskap þurfti ég að sækja hann, til dæmis með því að fara í skipulagðar dagsferðir eða á barinn um kvöld. Þá setti ég niður með drykk og kannski dagbók að krota í eða bók að lesa og beið eftir að einhver kæmi sem nennti að spjalla. Ekki veit ég hvort sítengingin gerir heimþrána, sem er óhjákvæmileg á löngu flakki, meiri eða minni. Ég veit að minnsta kosti að án hennar hefðum við ábyggilega spjallað saman, en hvort það samtal hefði verið gefandi fyrir unga ferðalanginn, það veit ég minna um!
Einmanaleiki í fegurðinni
Á Koh Samui dveljum við í húsi við ströndina. Pálmatrén slúta yfir stóra veröndina og við getum gengið beint út á strönd. Við erum að nálgast lok ferðar og markmiðið er að njóta til hins ítrasta. Það er ekki erfitt. Í húsinu við hliðina búa bandarísk hjón sem eru hætt að vinna. Heimur þeirra virðist algjör dýrð; hengirúm á ströndinni, falleg verönd og sjór sem er alltaf notalega hlýr. En þau eru bæði einmana, vita ekki alveg hvernig þau eiga að láta alla þessa daga líða. Þeim finnst þau bundin yfir litlum hundi sem þau eiga og þegar hann kveður vilja þau vera annars staðar yfir heitustu mánuðina. Við fyllumst þakklæti yfir að eiga heimili þar sem fólkið okkar býr nálægt okkur, þótt það geti verið bæði dimmt og kalt úti. Nokkurra daga innlit okkar í þessa paradís er kannski nóg.
Framundan er næturlestarferð í ysinn og þysinn í Bangkok. Svo langt flugferðalag til að komast heim til Íslands. Vonandi líða ekki tuttugu ár þar til ég kem hingað aftur næst.
Koh Samui, 3. febrúar 2023
